Ο ποιητής προστάζει την καταγραφή του σκοπού πρώτου από όλα. Καταναγκαστικά δηλώνω ότι σκοπός του κειμένου είναι η εξιλέωση. Ζητάω μετάνοια από τη Μούσα.Δεν κατάλαβα το πλήθος θαυμαστών. Μαρτυρικά καρτερούσαν την “ενηλικίωση” μου.
-Μικρέ πρέπει να εκτιμάς κάποια πράγματα... δεν μπορείς να μου λες ότι δεν εκτιμάς τις Τρύπες.
Σαν δηλωσίας προδότης μαρτυρούσα: Μα είναι γνωστοί επειδή ήταν οι πρώτοι... όχι επειδή ήταν οι καλύτεροι. Το παραδέχομαι μπορεί να έριχνα το φταίξιμο στο κρασί αλλά βαθιά μέσα μου ζήλευα για το κενό της απόλαυσης που ένιωθα. Και τότε με θεωρούσα “ψαγμένο” μουσικά.
Πρόσφατα άκουσα το Λαλα Λαλα στο δίκτυο. Πιο πολύ τυχαία παρά αλλιώτικα.
Οι κιθάρες μπαίνουν σε ομοιομορφία. Αμέσως αναγνώρισα σημεία που με ξίνιζαν. Αλλά για μια στιγμή στην αρχή του έργου ένιωσα έναν ηλεκτρισμό, που δεν θα έπρεπε να είχα νιώσει. Δεν μεγάλωσα με Τρύπες. Δεν πήγα σε συναυλίες τους. Ξαναβάζω το κομμάτι μήπως και το ξανανιώσω ή μάλλον να επιβεβαιώσω τη λαθεμένη μου άποψη. Τα ίδια και χειρότερα. Μια λέξη βγήκε μόνο: Επικό!
Θυμάμαι όταν τελείωναν το ταξίδι τους εγώ ασχολιόμουν με το ζελέ 888. Ευλαβικά γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη και αναθεμάτιζα κολληματίες με μπλουζάκια “τρύπια”. Άκουσα Τρύπες, έπαιξα και δυο κομμάτια με τη μπάντα μικρός. Υποχρεωτικά. Κάποιος έπρεπε να παίξει το σόλο του σαξόφωνου σε εκείνη τη Ψυχή που Ταξιδεύει. Έγω έπαιζα οι άλλοι από κάτω γουστάρανε και δεν καταλάβαινα γιατί.
Η μπάντα από το δίπλα δήμο δεν με περίμενε να μεγαλώσω. Έφτασα στην "Αγγλία " πριν λίγο καιρό. Γαμάτη μουσική. Είναι μουσική με ψεγάδια η Αγγλική. Το ίδιο και οι Τρύπες. Ακούω εντατικά σε μεγάλες δόσεις. Αλλά τρέχω.
Έχεις νιώσει αυτό το συναίσθημα της τρεχάλας; Τρέχεις να προλάβεις, να ακούσεις όσα έχασες μικρός; Και ρουφάς σαν σφουγγάρι. Έτρεξα και εγώ
Το παραδέχομαι... μετά από λίγο κάποιος είπε: Ασχολείσαι με αγγλική σκηνή; Άρα γουστάρεις Τρύπες; Εγώ είπα όχι. Αλλά το ζιζάνιο με κατέτρωγε. Άλλος είπε είναι σίγουρα από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά συγκροτήματα. Έκανα το κόπο και άκουσα, αυτή τη φορά πραγματικά.
Όσο σκέφτομαι τη δειλία μου να παραδεχτώ για μεγάλο διάστημα ότι δεν αναγνώριζα καμία αξία στις Τρύπες με πιάνει έλκος.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, τρέχω να ακούσω όσα μπορώ. Έγραψα σε αυτό το κείμενο όσα πρόλαβα ακούγοντας στα 23 μου, σχεδόν 24 για πρώτη φορά τον δίσκο “Πάρτι στον 8ο όροφο”.
Τώρα τελειώνει και ο ποιητής προστάζει να κλείσω. Αν έγραφα κι άλλα θα με τιμωρούσε σε λογοτεχνικό θάνατο. Τολμώ να πω δεν έδωσα και πολύ βάση στα λόγια. Σίγουρα θα είναι τρομακτικώς όμορφα. Η μουσική με τράβηξε αυτή τη φορά. Άλλη φορά θα ασχοληθώ και με τον Αγγελάκα.
Μην παρεξηγείς κολληματία και μην βωμολοχείς, δεν ήμαστε όλοι τόσο γαμάτοι όσο εσύ.
Ναι, ναι ξέρω! Εσύ ακούς τρύπες από τη μήτρα της Μάνας σου.
Στα @@ μου.
Η ζωή είναι μεγάλη με την κάνεις καρναβάλι.
-Μικρέ πρέπει να εκτιμάς κάποια πράγματα... δεν μπορείς να μου λες ότι δεν εκτιμάς τις Τρύπες.
Σαν δηλωσίας προδότης μαρτυρούσα: Μα είναι γνωστοί επειδή ήταν οι πρώτοι... όχι επειδή ήταν οι καλύτεροι. Το παραδέχομαι μπορεί να έριχνα το φταίξιμο στο κρασί αλλά βαθιά μέσα μου ζήλευα για το κενό της απόλαυσης που ένιωθα. Και τότε με θεωρούσα “ψαγμένο” μουσικά.
Πρόσφατα άκουσα το Λαλα Λαλα στο δίκτυο. Πιο πολύ τυχαία παρά αλλιώτικα.
Οι κιθάρες μπαίνουν σε ομοιομορφία. Αμέσως αναγνώρισα σημεία που με ξίνιζαν. Αλλά για μια στιγμή στην αρχή του έργου ένιωσα έναν ηλεκτρισμό, που δεν θα έπρεπε να είχα νιώσει. Δεν μεγάλωσα με Τρύπες. Δεν πήγα σε συναυλίες τους. Ξαναβάζω το κομμάτι μήπως και το ξανανιώσω ή μάλλον να επιβεβαιώσω τη λαθεμένη μου άποψη. Τα ίδια και χειρότερα. Μια λέξη βγήκε μόνο: Επικό!
Θυμάμαι όταν τελείωναν το ταξίδι τους εγώ ασχολιόμουν με το ζελέ 888. Ευλαβικά γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη και αναθεμάτιζα κολληματίες με μπλουζάκια “τρύπια”. Άκουσα Τρύπες, έπαιξα και δυο κομμάτια με τη μπάντα μικρός. Υποχρεωτικά. Κάποιος έπρεπε να παίξει το σόλο του σαξόφωνου σε εκείνη τη Ψυχή που Ταξιδεύει. Έγω έπαιζα οι άλλοι από κάτω γουστάρανε και δεν καταλάβαινα γιατί.
Η μπάντα από το δίπλα δήμο δεν με περίμενε να μεγαλώσω. Έφτασα στην "Αγγλία " πριν λίγο καιρό. Γαμάτη μουσική. Είναι μουσική με ψεγάδια η Αγγλική. Το ίδιο και οι Τρύπες. Ακούω εντατικά σε μεγάλες δόσεις. Αλλά τρέχω.
Έχεις νιώσει αυτό το συναίσθημα της τρεχάλας; Τρέχεις να προλάβεις, να ακούσεις όσα έχασες μικρός; Και ρουφάς σαν σφουγγάρι. Έτρεξα και εγώ
Το παραδέχομαι... μετά από λίγο κάποιος είπε: Ασχολείσαι με αγγλική σκηνή; Άρα γουστάρεις Τρύπες; Εγώ είπα όχι. Αλλά το ζιζάνιο με κατέτρωγε. Άλλος είπε είναι σίγουρα από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά συγκροτήματα. Έκανα το κόπο και άκουσα, αυτή τη φορά πραγματικά.
Όσο σκέφτομαι τη δειλία μου να παραδεχτώ για μεγάλο διάστημα ότι δεν αναγνώριζα καμία αξία στις Τρύπες με πιάνει έλκος.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, τρέχω να ακούσω όσα μπορώ. Έγραψα σε αυτό το κείμενο όσα πρόλαβα ακούγοντας στα 23 μου, σχεδόν 24 για πρώτη φορά τον δίσκο “Πάρτι στον 8ο όροφο”.
Τώρα τελειώνει και ο ποιητής προστάζει να κλείσω. Αν έγραφα κι άλλα θα με τιμωρούσε σε λογοτεχνικό θάνατο. Τολμώ να πω δεν έδωσα και πολύ βάση στα λόγια. Σίγουρα θα είναι τρομακτικώς όμορφα. Η μουσική με τράβηξε αυτή τη φορά. Άλλη φορά θα ασχοληθώ και με τον Αγγελάκα.
Μην παρεξηγείς κολληματία και μην βωμολοχείς, δεν ήμαστε όλοι τόσο γαμάτοι όσο εσύ.
Ναι, ναι ξέρω! Εσύ ακούς τρύπες από τη μήτρα της Μάνας σου.
Στα @@ μου.
Η ζωή είναι μεγάλη με την κάνεις καρναβάλι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου